
De dame op de stoel
Omdat ik nogal druk was, met werk, mijn gezin, met mezelf, nam ik niet de tijd om bij mij zelf na te gaan, of het misschien wel een contact uit de ongeziene wereld was. Ik liep er straal aan voorbij kun je wel zeggen. Op een dag liep ik de slaapkamer in en daar zat ze, op de stoel bij het raam. Een vrouw. Mijn eerste gevoel was dat ik er eigenlijk niet zo’n zin in had. Er waren nog allerlei dingen te doen, druk druk druk… maar toen ik naar haar keek, hoorde ik haar vragen of ik naar haar wilde luisteren. Ik voelde me wat beschaamd, hoe lang zat ze daar al? Was ik zo vaak langs haar gelopen zonder haar op te merken? Wat erg vond ik dat, dat ik haar zo genegeerd had. We gingen in gesprek, ze liet me haar leven zien en voelen. Aan het eind van het gesprek vroeg ik voor haar om hulp aan mijn gidsen. En tot mijn grote blijde verassing kwamen haar voor ouders, de moeders en grootmoeders uit haar familielijn haar ophalen. Ze mocht helen, getroost worden en mee naar het licht. Zo mooi en ontroerend om mee te maken, haar kleuren gingen stralen en werden steeds helderder.
Toen ik later, aan mijn dochter Beau, vertelde dat ik haar op de stoel had zien zitten, zei ze niet geheel verbaasd, maar mam, die vrouw zat daar al heel lang. Zelfs mijn vriendin zij dat ze een vrouw zag zitten. Waarom heb je dit niet gezegd tegen me, vroeg ik haar. Ze zei, niemand had er last van en ze hoort bij jou. (hiermee bedoeld ze dat zij geen contact met haar kon maken) Dus dan wacht ze gewoon tot jij tijd hebt.
Dat vond ik zo bijzonder. Tijd is iets wat aan de andere zijde niet bestaat. Maar hier op aarde wel. Ik nam me voor om meer tijd te maken voor de mensen om me heen, hier en daar. Uit het hoofd en uit de drukte, om te kunnen zien wie er bij me is en die gene ook echt te zien wie die is en wat er voor verhaal is. ❤️