Is dit gevoel van mij of neem ik iets waar?

Maar Doortje was de laatste week van januari ziek geworden en ik merkte dat het al snel echt niet goed ging. Omdat mijn dochter zo'n intens sterke band met haar had heb ik werkelijk alles uit de kast gehaald om Doortje weer te "fixen"

Maar helaas het mocht niet meer zo zijn. In de nacht van donderdag op vrijdag gaf zij mij in een droom een beeld dat ze wegdreef in het water. En daarna zag ik overal kittens spelen. De volgende ochtend vertelde mijn dochter me dat ze van Doortje begrepen had dat het goed was om haar te laten gaan. En dus namen we gezamenlijk de beslissing om de dierenarts te bellen. Haar overgang van heel snel, binnen een minuut was ze weg. Nou eigenlijk sprong ze zo uit haar lichaam naar de overkant. Het verdriet was groot. Zo'n kleine eigenzinnige poes geeft zo'n groot verdriet. Op woensdag konden we haar urn met as ophalen in Den Haag. En vanaf dat moment gebeurde er iets opvallends. 

Telkens kriebelde mijn neus. En niet zo'n klein beetje nee, alsof er een complete wolk van grassprieten zich in mijn neusholtes hadden verzameld. Ik bleef jeuken. Deze jeuk had ik normaal alleen als ik met Doortje op schoot zat en zij helemaal in mijn nek kroop en haar kopje tegen mijn neus bleef wrijven. Vaak zette ik haar dan naast me neer omdat ik anders bleef niezen. Maar de kriebel bleef, sterker nog, hij werd steeds sterker. Mijn hele neus jeukte als een malle. Ik snapte er niets van. Had ik iets verkeerds gegeten? Lag het aan mijn eigenlijk heel verkeerde neusspray verlaving? Na een week sprak ik een vriendin. Ik vertelde haar over mijn kriebelende neus en zij zei meteen: Dat is Doortje. Ik vond het wel een grappig idee en we hebben het hier uitgebreid over gehad. Doortje wil me op deze manier laten weten dat ze er nog is. Sterker nog, ze doet dit zo vaak omdat ik niet begreep dat zij dit deed. Wat vooral heel bijzonder is, is dat het daarna over was. Ergens vond ik dit best jammer, omdat het voelde alsof ze nu echt weg is.

Maar toen ik van de week vroeg aan mijn vriendin (zij doet de opleiding dierentolk) wat Doortje mij wilde vertellen, voelde ik haar weer. Het is haar van manier van laten weten dat ze er echt is. En ondanks dat ik al zoveel voel, zie en meemaak, kon ik dit bijna niet geloven. Dit is zo fysiek echt voelbaar. Ik ben er heel blij mee en koester mijn kriebel in mijn neus. Al moet ik bekennen dat als ik 's nachts een keer wakker wordt omdat mijn neus zo jeukt ik haar toch even vraag me te laten slapen. En dat doet ze gelukkig.

Heb jij weleens zoiets meegemaakt? Ik hoor het graag van je,

Met warme groet,

Silvia