Oskar, en toen was het zover......

Ik kon je nog niet missen. Nee ik begreep niet goed wat je bedoelde te zeggen. En toch bleef het gevoel. Omdat mijn hoofd zeker wilde weten of het echt zo was wat je tegen me had gezegd bezochten we de dokter. Hij bevestigde mijn hersenspinsels. Welnee, je was wel een oude baas, maar zeker nog niet klaar om afscheid te gaan moeten nemen. Met medicijnen en een dosis valse positiviteit gingen we naar huis. Maar ik zag het, nee ik voelde het. Je werd stiller, minder aanwezig. Als we even uitgingen was je van de partij maar wel dicht naast me. Niet omdat ik bang was dat je de verkeerde kant op zou lopen, nee omdat je zomaar wel eens door je benen zakte. Of bijna omviel. Door je dicht bij me te houden kon ik dat voorkomen. Of beter nog opvangen. Maar je werd niet beter, je werd nog stiller. En toen kwam vorige week. Je kwam bij me zitten. Je keek me recht in mijn hart aan en ik wist: nu is het zover. De brok in mijn keel kwam terug. Maar in plaats van hem door te willen slikken voelde ik wat het me wilde vertellen. De woorden die uitgesproken zouden moeten worden. Het afscheid nemen en loslaten was daar. Tuurlijk hadden mensen me al verteld wat jij hen en mij had verteld. Maar je was zo geduldig om te wachten tot ik je los durfde te laten. Jij wist hoe ik aan je hing en had zoveel liefde voor mij dat je bleef. Ik zag het in je ogen. En toen ik vorige week tegen je zei: het is goed, je mag gaan. Toen ging het hard. Zo hard dat wij je niet langer wilde laten wachten. Al dagen voelden we jou vriendinnetje Doortje om ons heen. Zij kwam je ophalen. En op het moment dat we zouden gaan, sleog de klok boven de televisie. Uit zichzelf, niemand had hem opgedraaid. En wij, wij stonden allemaal even stil. De klokken luiden voor jou, je bent welkom. Ik zal niet zeggen dat ik geen tranen had. Je hebt ze gezien en me alsnog getroost op jou zo onvoorwaardelijke manier. Tot het einde zat je tegen me aan in volle overgave. En dat is ook de reden dat ik kan zeggen dat ik er vrede mee heb.  Dank je wel vriend, maatje, steun, zotteke, gekkie, stinkerd en pluizenbol. Ik mis je hier best wel, het is leeg hier zonder jou. Maar gisterenavond toen ik op mijn yoga matje lag was je er. Ik zag je en je zag er zo mooi uit. Gezond en vol energie. De kalmte, rust en vrede straaldenaar me uit. Je kwam gedag zeggen. Ik ben zo blij dat ik je zo mocht zien. Het is oke, ik  hou van jou, je hebt voor altijd een plekje in mijn hart. Mijn Ossie